جمعیت روستا بالغ بر 1324 نفر و زبان اصلی مردم روستا و منطقه  ، زبان بومی و برگرفته از زبان زردشت  می باشد. سید علی جناب در کتاب الاصفهان راجع به این زبان می نویسد:در جرقویه و اواخررویدشت و بعضی از دهات کوهستانی (کوهپایه )و سده و ماربین نزدیک اصفهان و همچنین گز و برخوار ، زبان مخصوصی دارند که سایر مردم آن را نمی فهمند . اسم این زبان ولایتی است و اکثر لغات آن پهلوی است که عموم زردشتیان استعمال می کنند.

  تا سال 1335 شمسی  تمامی مردم در داخل ارگ سکونت داشتند . وجود فشار حکومتی ، لزوم همبستگی مردم برای دفاع در برابر اشرار و بیگانگان ، عدم مالکیت شخصی زمینهاو نبود توان مالی برای ساخت وساز خانه در محدوده های خارج ارگ ، باعث باقی ماندن مردم در داخل ارگ برای سالیان طولانی شد.به علت افزایش جمعیت و احساس امنیت به مرور زمان مردم ارگ را رها کرده و در حاشیه ی شمال و شمال شرقی ارگ شروع به احداث خانه های جدید نمودند.  با مستقر شدن مردم در خانه های جدید، خانه های قدیمی داخل ارگ به محلی برای نگهداری    دام و انباری برای ذخیره ی علوفه و محصولات کشاورزی تبدیل شد.   و همین امر باعث تخریب شدید بافت قدیمی بناها گردید. حدود هفت خانوار در ارگ سکونت دارند که خانه هایشان نسبتا سالم مانده است .